منتظرتم

با گل یاس سپید

نسترن های بنفش

معبری ساخته ایم

که صفای قدمت منتظر است

برق شمشیر حضورت

صبح صادق آرد

در شبی بی احساس

و گل باغ عدالت را

تو بداری پاسش

ای حضور تازه:

در فضای کهنه و تن سرد زمان تن سرد و بی روح زمان

منجی عالم عشق

باغ گل منتظر است

من چه کسم

من چه کسم من چه کسم که بس وسوسه بندم که هر سو کشندم
من چه کسم من چه کسم که از این سو کشندم
نفسی آتش سوزان نفسی سیل گریزان
زچه هستم ز چه بستم ز چه بازار خرندم
نفسی هم ره ماهم نفسی نسل الا هم
نفسی یوسف چاهم نفسی جمله زندم
نفسی رهزن و حورم نفسی گنگ ملولم
نفسی دین و غرورم که برآن بار بلندم

همه ی آرزوم تو هستی

من  بی تو یه   نا تمومم   

من بی تو یه نیمه جونم

دور از   تو   نزار    بمونم

من بی تو نه نمی تونم           

ای   عشق   راه دور من

شکسته دل مغروره من

 حادثه    رفتن    تو  بود

 مهم    نبود    غرور  من

مهم   نبود      شکستنم

مهم تو بودی عشق من

نه    قصه ی  دل  بستنم

تن    تو    مثل   یه   پیچک

         تن    من   مثل   یه  دیوار

تن    من   خواهش موندن

تن    تو     خسته   ز پیکار

تن    عاشقم    نمی خواد

لحظه ای   از   تو جدا شه

توی      طوفان     حوادث

نمی خواد بی تو رها شه

برای   تنی که خستست

تو  همیشه  جون پناهی

من می خوام با تو بمونم

تو   رفیق   نیمه   راهی

گاهی بیا و پشت سرم لحظه ای بمان !

گر من از باغ تو یک میوه بچینم چه شود

امروز هم

ما هر چه بوده ایم، همانیم

ما صوفیان ساده ی سرگردان

درویش های گمشده ی دوره گرد

حتی درون خانه ی خود هم

                                 مهمانیم

وقتی

من پشت میز خود بنشینم

وقتی تو

در هیئت الهه ی الهام

آرام و بی صدا

مثل پری شناور در باد

یا مثل سایه پشت بام سرم راه می روی

و دفتر و مداد و کتابم را

که در کف اتاق پراکنده اند

از روی فرش کوچکمان جمع می کنی

بی آنکه گرد هیچ صدایی

بر لحظه ی سرودن من سایه افکند

آرامش حضور تو عطر خیال را

بر خلسه وار خلوت من می پراکند

و خرقه ی تبرک من دستا های توست

پس

گاهی بیا و پشت سرم لحظه ای بمان

دستی به روی شانه ی من بگذار

تا از فراز شانه ی من

این سطرهای درهم و برهم

این شعرهای مبهم خط خورده را

                                             در دفترم بخوانی

تا سطرهای تار

                                 روشن شوند

تا من قلم به دست تو بسپارم

تا تو به دست من بنویسی

بعد ...

         ـ یک استکان چای !

                                 (از پس خستگی)

آنگاه

در خانقاه گرم نگاه تو

ما هر دو بال در بال

بر سطرهای آبی این دفتر سفید

                                             پرواز  می کنیم

این اوج ارتفاع من و توست !

در دود عود و اسفند

همراه واژه های رها در هوا

رقص نگاه ما چه تماشایی ست !

این حلقه ی سماع من و توست !  

گاهی وقت ها

گاهی آنقدر عاشقانه برایم ترانه می خوانی که گویی عاشق تر از تو

 نبوده و نیست

گاهی آنقدر بی تفاوت به شعرهایم گوش می دهی که گویی قلبی در سینه ات

نبوده و نیست

گاهی آنقدر مهربانی که حتی برای کبوترها هم دانه می ریزی

گاهی آنقدر نامهربانی که برای گنجشکان زیر باران مانده هم 

غمگین نمی شوی

گاهی آنقدر خندانی که من ،دفتر و قلمم را سحر میکنی

گاهی آنقدر درهمی که نه من ،نه دفترمم و نه قلمم هیچکدام خندانت نمی کنیم

گاهی آنقدر دلتنگم می شوی که آسمان پر از ابر میشود

گاهی آنقدر بی رحمی که باران سیل آسای آسمان را نمی بینی

گاهی آنقدر دوستم داری که از خود بیخود می شوم

گاهی آنقدر بی احساس دوستم داری که التماس دو چشمم را نمی بینی

گاهی آنقدر به من نزدیکی که در هم گم می شویم

گاهی آنقدر از من دوری که خودت را هم  نمی بینی

گاهی شمعدانی ها برایم میخندند و گاهی می گریند