دره بهشت

این اسم مقدسه به اندازیه کلمه عشق و نماز و ...

دره بهشت

این اسم مقدسه به اندازیه کلمه عشق و نماز و ...

کاروان

همه شب نالم چون نی       که غمی دارم

دل و جان بردی اما                 نشدی یارم

با ما بودی بی ما رفتی          چو بوی گل به  رفتی

     تنها ماندم. تنها رفتی

چو کاروان رود .کجا فغانم از زمین بر آسمان رود دور یارم و خون می بارم

فتادم از با به ناتوانی اسیر عشقم چنانکه دانی

رهائی از غم. نمی توانم . تو چاره ای کن که می توانی

گر ز دلم برارم اهی              اتش از دلم خیزد

چون ستاره از مژگانم           اشک آتشین ریزد

نه حریفی تا با او غم دل گویم         نه امیدی در خاطر که تو رو جویم

ای شادی جان . سرو روان . کز بر ما رفتی

از محفل ما چون دل ما . سوی کجا رفتی

   تنها ماندم تنها رفتی

          شاعر : رهی معیری  

باز آید

 

 

زهی خجسته زمانی که     یار      باز آید             به کام غمزدگان غمگسار باز آید

به پیش خیل خیالش کشیدم ابلق چشم             بدان امید که آن شهسوار باز آید

اگر نه در خم چوگان رو رود سر   من            زسر نگویم و سر خود چه کار باز آید

مقیم  بر سر راهش  نشسته ام چون گرد          بدان هوس که بدی رهگذار باز آید

دلی که با سر زلفین    او قراری    داد           گمان  مبر که بدان دل قرار    باز آید

چشم هایت

چشم هایت شعری ناسروده بود

شنیدم و از بر کردم

دست هایت قصه ای نانوشته بود

خواندم و باور کردم.

قلبت آوازی نخوانده بود

نشستم و ترانه سر کردم

درد تنهایی

تنهایی آمده بود سراغم

مثل روزی که تو آمدی

او رفت

شبی بود روزگارم


فاتح شبهایم شدی

خورشید روزهایم شدی

بر آسمان دلت چشم دوخته ام

زمینی بودن فراموشم شد

زمستانی بود هوای دل نیلوفری ام

در خواب و پریشانی

کنون بهاری بیزبان

مرا غرق نیاز کرده

مرا از خود رها کرده

با خویشتن وفا کرده

در بوستان گلی

به سرخی عشق

نصیب

دل نیلوفر بیتاب کرده

لیلی نیلوفری را

بیزبانیست

 

هدیه کوچک

 

من اینک باز می گویم

کلامم را

و شعرم را

برایت راز می گویم

تو ای نیلوفر زیبا

تو ای تنها و بی همتا

چنان در سحر زیبای کلامت

مانده ام مفتون

چنان با حرف حرف شعر تو

جدا گشتم از این گردون

که دیگر هیچ حرفی جز کلام

دوستت دارم

نمی دانم

نمی خواهم

نمی خواهم دگر این گیتی پست دغل پرور

که دیگر من تو را دارم

به استقبال تو این بی زبون آمد

برایت هدیه ایی دارد

 

گر چه کوچک و کم قدر

که شاید در نظر آید

و آن جانی ست ناقابل

که در پیش تو قربان است

یکی شکرانه کوچک

برای عهد و پیمان است