وحشت

تمام درخت های این زمین سرد ، ریشه در هوا دارند.

نسیم خوابیده ، زیر خروارها خاک

انگار ریشه ها ریشه درتیشه ها دارند.

اینجا یادگار روی سبزه ها ، گره است.

میان پریشانی آدم ها

خدا تصویر مبهم  گم شده ای

شبیه خاطره است.

آهای میلیون پریشان گنگ گیج

که درسیاه چاله های پرستش هیچ

اسیر جذبه ی رنگ ها شده ا ید.

یک نفر غرق دریای تنهایی

که روی بلندترین قلّه هاست

سقوط می کند

و ماهی های عجیب که زیرشان

تا انتهای کهکشان خلآ است.

مثل ستون هایی از پایین قطع و توی هوا معلّق اند

حباب ، حباب ، حباب

دنیا دارد به سمت بی نظمی پیش می رود.

در جواب این همه حرف ، کسی به طعنه گفت:

تو واژگون گشته ای و خراب

و من مات درخت های سربریده روی آب

که از ترس رعشه به اندامشان انداخته اند.