الهه ناز

دلم گرفته از این واژه های سرگردان

از این ترانه غمگین و خسته و گریان

که زاده می شود اما نمی نویسم من

که خسته ات نکند درد عشق بی درمان

نه بهتر است ندانی که عاشقت هستم

فرشته ای تو و این شعر های یک انسان

و بال های تو را اشک اگر بسوزاند

بدون بال و پر اینجا میان این زندان؟!

نه عاشقم نشو من ذره ذره از خاکم

کویر خشکم و در روزگار بی سامان

شکنجه می شوم اما ، تو نور امیدی

همان الهه نازی که توی شعر بنان-

- نشسته ای و مرا با تمام خوبی هات

گره زدی به نیازی همیشگی در جان

بگو چگونه تو را می شود به حرف آورد؟

برای گفتن " آری " اواخر آبان...

تو می رسی به زمین تا کنار من باشی؟

و یا عروسی ما ... نه! ندارد این امکان

و این سکانس پس از خواندن تمامی شعر:

- " نگاه خیس فرشته از عشق یک انسان "