تو فقط میگفتی .....؟

من آرامتر از  صدای زجه هاتی برگهای پائیزی که  زیر پای مسافرای جادهای غربت خرد میشوند و له  ، شکستم . به  سردی بوسها ی عاشقانه  برف بر لبان  زمین ، در گور فراموشی خوابیدم ، با  روانی آب دیدگانم جوشان  شدند و به  خشکی کویر دلم  خشکید ...

نمیدونم , تو چطور تونستی منو تو این همه وحشت و ظلمت  رها کنی ؟؟؟

مگه تو نبودی که  میگفتی :

تو آسمون  پر ستاره ، بین اونهمه  ستاره ، ستاره من تویی؟

تو دنیا شاید هزاران خورشید باشه ، اما خورشید زندگی من   ، طلوع  من  ، فقط تویی؟؟

اگه  یه  روز از زندگیم  بری بیرون  ، سر به  بیابون نیستی ، جاده های خیال ، کوچه های  بن  بست  میزارم ؟؟؟

عاشق ترین  مرد زمینی ، پیش من  کم میاره  ، خسرو کیه  ؟ فرهاد چی کار کرد ، باید بیان  غصه عشق منو تورو بنویسند ؟؟؟؟

تو بتی  و من بت پرستم  و تو زیبا ترین بتی هستی که  قابل پرستشه ؟ میدونی من و تو باهم  میریم جهنم ؟(وحشت تو نگاه من موج  زد از این حرفت !!!) اره میریم جهنم : تو به خاطر اینکه  بت شدی و من به  خاطر اینکه  بت پرست شدم ؟ آن روز چه  لبخندی زدم وافسوس نمیدانستم در پس این خنده  ، تلخی ایست که  مرگ در برابر آن هزاران بار شیرین تر است  .....

لحظه آخر با هم بودنمان ، تو چشمای من خیره  شدی و با تمام وجودت گفتی :

من اینها رو میگفتم ولی باور نداشتم ............... و اونجا بود که من فهمیدم ......... فهمیدم که  تو فقط می گفتی ؟!

و اونجا بود که من ....