برنامه هسته‌ای ایران - ویکی‌پدیابرنامه هسته‌ای ایران

مرکز فراوری اورانیوم اصفهان یکی از مراکز تولید سوخت هسته‌ای ایران است.استفاده از
انرژی هسته‌ای برای مقاصد صلح آمیز در دوران سلطنت محمدرضا پهلوی مطرح شد و با
ایجاد سازمان انرژی اتمی ایران، آغاز پروژه راکتور اتمی بوشهر و مشارکت مالی ایران
در طرح‌های فناوری سوخت اتمی فرانسه ادامه یافت.
با وقوع انقلاب ایران در سال ۱۳۵۷ تا مدتی این مقوله متوقف شد. ماجرای گروگانگیری
دیپلمات‌های امریکایی در تهران و جنگ ایران و عراق منجر به تغییر موضع کشورهای غربی
با ایران شد و مساعدت آنها را برای تکمیل این پروژه غیر ممکن کرد. شرکت آلمانی
کا.و.او که پیمانکار این پروژه بود از ادامه کار سرباز زد.
در بحبوحه جنگ ایران و عراق و کمبود شدید منابع نیرو در کشور، ایران با روی آوردن
به اسپانیا و ژاپن کوشش در تکمیل پروژه بوشهر کرد که موفقیت آمیز نبود. سپس
قراردادی با روسیه برای به انجام رساندن کار نیروگاه بوشهر امضا شد که کار آن هنوز
ادامه دارد و چند بار زمان پایان پروژه به تعویق افتاده است.
آمریکا و اسرائیل بر آنند که ایران با «کمک مخفیانه» منابع پاکستانی موفق به ساخت
مراکز لازم برای تولید سوخت هسته‌ای از جمله غنی‌سازی اورانیوم شد. به دلیل امکان
استفاده دوگانه از این فن‌آوری در تولید تسلیحات هسته‌ای مورد اعتراض کشورهای دیگر
بویژه دیگر اعضای آژانس بین‌المللی انرژی اتمی که ایران نیز عضوی از آن می‌‌باشد
قرار گرفت و ناچار به بازرسی‌های این سازمان تن در داد. ایران این ادعا را رد
می‌کند و می‌گوید تمام برنامه هسته‌ای ایران داخلی و بر مبنایی بنیادی می‌‌باشد که
بطور اصولی و با طرح استقلال کامل فناوری هسته‌ای از بدو انقلاب اسلامی بازسازی و
اجراء شده است.
اگر چه ایران از دیدگاه قوانین آژانس بین المللی انرژی اتمی و همچنین از نقطه نظر
پیمان‌نامه منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای حق تحقیق و استفاده صلح‌آمیز از فن‌آوری
هسته‌ای را دارد، کشورهای غربی به رهبری آمریکا تلاش پیگیری را آغاز کرده‏اند که
ایران را برای همیشه از هرگونه استفاه از فناوری انرژی هسته‏ای منع کنند. تلاشهای
زیادی در سال ۲۰۰۵ صورت پذیرفت و در مارس ۲۰۰۶ پرونده هسته‏ای ایران به شورای امنیت
سازمان ملل ارجاع شد.
در آوریل ۲۰۰۶ ایران اعلام کرد که موفق به غنی‌سازی اورانیوم به میزان ۳٫۵ درصد شده
است.