وطن

ای کویر تو بهشت جان من

عشق جاویدان من ایران من

کاوه آهنگری ذهاک کش

خود که دشمن افکنی ناپاک کش

رخشی و رستم بر او پا در رکاب

تا نبیند دشمنت هرگز به خاب

مرزدارانه دلیرت جان به کف

سرفرازان سپاهت صف به صف

خون به دل کردند دشت و نهر را

بازگرداندند خرمشهر را

ای وطن ای مادر ای ایران من

مادر اجداد و فرزندان من

خانه من بانه من توس من

هر وجب از خاک تو ناموس من

ای دریغا که ویران بینمت

بیشه را خالی ز شیران بینمت

خاک تو گر نیست جان من میباد

زنده در این بوم و بر یک تن مباد

وطن یعنی پدر مادر نیاکان

به خون و خاک بستن عهد و پیمان

ز تیغ و سخره و دریا و هامون

ارس زاینده رود اروند کارون

وطن یعنی سرای تورک و پارس

وطن یعنی خلیج تا ابد پارس

وطن یعنی دو دست از جان کشیدن

به تنگستان و دشتستان رسیدن

زمین شستن ز استبداد و از کین

ز خون گرم در گرمابه فین

وطن یعنی هدف یعنی شهامت

وطن یعنی شرف یعنی شهادت

به یادت

دستم ساقه سبز دعایت

گـل اشـکم نثـار خاک پایـت

دلم در شاخه یاد تو پیچیـد

چو نیلوفر شکفتـم در هوایت

به یادت داغ بـر دل مـی نشانـم

زدیده خون به دامن می فشانم

چو نــی گر نالم از سوز جـدایـی

نیستان را به آتش می کشانم

به یادت ای چـراغ روشـن مـن

ز داغ دل بسوزد دامـن مـن

ز بس در دل گل یادت شکوفاست

گرفتـه بـوی گـل پیــراهن مـن

همه شب خواب بینم خواب دیدار

دلـی دارم دلـی بـی تـاب دیدار

و خورشیدی و من شبنم چه سازم

نه تـاب دوری و نه تاب دیــدار

سـری داریـم و سـودای غـم تـو

پـری داریـم و پــروای غم تـو

غمت از هر چه شادی دلگشاتـر

دلـی داریـم و دریــای غم تـو

قیصر امین پور

شعر رفتن

دوباره موج غزل آرزوی دریا کرد

و تکه تکه ی رود عزم ترک صحرا کرد

                            میان قافیه ها و ردیف ها می گشت

                            که کوله بار سفر را دوباره پیدا کرد

تمام هوش و حواسش به شعر رفتن بود

ترانه ای که دلش را عجیب شیدا کرد

                             نشست و وسوسه سیب سرخ را خط زد

                              اگر چه آدم قلبش هوای حوا کرد

شبیه کودکیش سنگ خسته ای برداشت

وشیشه های شب تیره را تماشا کرد

                             شکسته بود دلش از تمام خاطره ها

                              نگاه تلخ و سیاهی به صبح فردا کرد

برای رفتن از این کوه و دشت و این صحرا

حصار خاکی تن را یکی یکی وا کرد

                           رسیده بود به دریا و روح آزادش-

                          -درون قلب زلال و عمیق ماواء کرد

الهه ناز

دلم گرفته از این واژه های سرگردان

از این ترانه غمگین و خسته و گریان

که زاده می شود اما نمی نویسم من

که خسته ات نکند درد عشق بی درمان

نه بهتر است ندانی که عاشقت هستم

فرشته ای تو و این شعر های یک انسان

و بال های تو را اشک اگر بسوزاند

بدون بال و پر اینجا میان این زندان؟!

نه عاشقم نشو من ذره ذره از خاکم

کویر خشکم و در روزگار بی سامان

شکنجه می شوم اما ، تو نور امیدی

همان الهه نازی که توی شعر بنان-

- نشسته ای و مرا با تمام خوبی هات

گره زدی به نیازی همیشگی در جان

بگو چگونه تو را می شود به حرف آورد؟

برای گفتن " آری " اواخر آبان...

تو می رسی به زمین تا کنار من باشی؟

و یا عروسی ما ... نه! ندارد این امکان

و این سکانس پس از خواندن تمامی شعر:

- " نگاه خیس فرشته از عشق یک انسان "

تحقیر می شود؟

گاهی خدا میان غزل پیر می شود

او هم اسیر گردش تقدیر می شود

امروز آفریده یک انسان باشکوه

فردا از آفریدن ما سیر می شود

وقتی غزل به وسعت آیینه می رسد

احساس های خوب تو زنجیر می شود

چشم انتظار آمدن منجی ام ولی

هی چهره ها در آیینه تکثیر می شود

شب ناگهان مشوش تب می شود و باز

کابوس های خواب تو تعبیر می شود

در این کویر خشک ، تو دریا نمی شوی

مرداب خاطرات تو دلگیر می شود

گفتی نمی روی تو، ولی ساک بسته ای!

این سرنوشت توست برو دیر می شود

این حرف آخر است : چرا ای خدای من-

- انسان باشکوه تو تحقیر می شود؟