رسم روزگار

 این رسم روزگاراست

یک روز سوارخ کوچکی در یک پیله ظاهر شد

شخصی نشست و چند ساعت به جدال پروانه برای

خارج شده از سوراخ کوچک ایجاد شده در پیله نگاه کرد

سپس فعالیت پروانه متوقف شد و بنظر رسید تمام تلاش

خودرا انجام داده و نمی تواند ادامه دهد

آن شخص تصمیم گرفت به پروانه کمک کند و با قیچی پیله

را باز کرد

پروانه به راحتی از پیله خارج شد اما بدنش ضعیف و بالهایش چروک بود

آن شخص باز هم به تماشای پروانه ادامه داد وچون انتظار داشت که

بالهای پروانه باز،گسترده و محکم شوند واز بدن پروانه محافظت کنند،

!هیچ اتفاقی نیفتاد

در واقع پروانه بقیه عمرش خزید و مشغول بود وهرگز نتوانست پرواز کند.

چیزی که آن شخص با همه مهربانیش نمیدانست این بودکه

محدودیت پیله و تلاش لازم برای خروج از سوراخ آن ، راهی بود

که خدا برای ترشح مایعاتی از بدن پروانه به بالهایش

قرارداده بود تا پروانه بعد از خروج از پیله بتواند پرواز کند

نکتــــــــــــــــــــــــه در اینجاست

گاهی اوقات تلاش تنها چیزی نیست که در زندگی نیازداریم

اگر خداوند اجازه می دادکه بدون هیچ مشکلی زندگی کنیم

فلج میشدیم ، با اندازه کافی قوی نبودیم و هرگز نمیتوانستیم

پــــــــــرواز کنیــــم.

من قدرت خواستم و خدا مشکلی در سر راهم قرار دادتا قوی شوم

من نادانی خواستم و خدا به من مسایلی داد تا حل کنم

من جرات خواستم و خدا موانعی سر راهم قرار داد تا بر آنها غلبه کنم

من عشق خواستم و خدافردی به من نشان دادکه نیازمند کمک بودند

من محبت خواستم و خدا به من فرصتهایی برای محبت داد

من به هر چی که خواستم نرسیدم

امابه هر چی که نیــــــــاز داشـــتم یافـتـــــــــــم

بدون ترس زندگی کن ، با همه مشکلات مبارزه کن و

بدان که میتوانی برتمام آنها غلبه کنی

پرسش

همه می پرسند :
(( چیست در زمزمه مبهم اب؟
چیست در همهمه دلکش برگ؟
چیست در بازی ان ابر سپید
روی این ابی ارام بلند
که تو را میبرد این گونه به زرفای خیال
چیست در خلوت خامو شکبوتر ها؟
چیست در کوشش بی حاصل موج؟
چیست در خنده جام؟
که تو چندین ساعت
مات و مبهوت به ان می نگری؟))
نه به ابر
نه به اب
نه به برگ
نه به این ابی ارام بلند
نه به این خلوت خاموش کبوتر ها
نه به این اتش سوزنده که لغزیده به جام
من به این جمله نمی اندیشم
من مناجات درختان را هنگام سحر
رقص عطر گل یخ را باد
نفس پاک شقایق را در سینه کوه
صحبت چلچله ها را با صبح
نبض پاینده هستی را در گندم زار
گردش رنگ و طراوت را در گونه گل
همه را میشنوم
میبینم
من به ایم جمله نمی اندیشم!
به تو می اندیشم
ای سراپا همه خوبی
تک و تنها به تو می اندیشم
همه وقت
همه جا
من به هر حال که باشم به تو می اندیشم
تو بدان این را,تنها تو بدان
تو بیا
تو بمان با من , تنها تو بمان
جای مهتاب به تاریکی شب ها تو بتاب
من فدای تو به جای همه گل ها تو بخند
اینک این من که به پای تو در افتادم باز
ریسمانی کن از ان موی دراز
تو بگیر
تو ببند!
تو بخواه
پاسخ چلچله ها را تو بگو
قصه ابر هوا را, تو بخوان
تو بمان با من , تنها تو بمان
در رگ ساغر هستی تو بجوش
من همین یک نفس از جرعه جانم باقی ست
اخرین جرعه این جام تهی را تو بنوش

کاش غزل می گفتیم

نکند لحظه آخر به خود آییم که ای کاش غزل می گفتیم
و به حسرت بنشینیم که ای کاش گل سرخ طلب می کردیم؛

مردم شهر سیاه ،
خنده هاشان همه از روی ریا ست
و به غیر از دو سه دوست،‌
که هر از گاهی چند
لب جویی بنشینیم و زهم یاد کنیم،‌
دلشان سنگ سیا ست

ما در این شهر دویدیم و دویدیم ، چه سود؟
شاعرانی که هم آواز سپیدی بودند
جای دیگر رفتند....
هر کجا پرسه زدیم،
خبر از عشق نبود

و تو ای مرغ مهاجر که از این شهر گذر خواهی کرد؛
نکند از هوس دانه گندم به زمین بنشینی
گندم شهر سیاه
نسلش از وسوسه شیطانهاست

دوبیتی

تحمل تنهایی از گدایی دوست داشتن آسان تر است.

 تحمل اندوه از گدایی همه ی شادی ها آسان تر است
----------------------------------------------
هنگامی که محبت به شما اشاره می کند،
به دنبالش بروید،
اگر چه دارای راههای دشوار و پر فراز و نشیب بوده باشد
------------------------------------
دنبال نگاه‌ها نرو، چون میتونن گولت بزنن، دنبال
دارایی نرو چون کم‌کم افول می‌کنه دنبال کسی برو که
باعث بشه لبخند بزنی چون فقط با یک لبخند میشه یه روز
تیره را روشن کرد. کسی را پیدا کن که تو را شاد کنه.
--------------------------------
دقایقی توی زندگی هستن که دلت برای کسی اونقدر تنگ
میشه که میخوای اونو را از رویات بیرون بکشی و توی
دنیای واقعی بغلش کنی.
----------------------------------------
رویایی رو ببین که میخوای. جایی برو که دوست داری.
چیزی باش که میخوای باشی. چون فقط یک جون داری و یک
شانس برای اینکه هر چی دوست داری انجام بدی.
--------------------------------------
ای همزبان بی صداترین فریادهایم
حتی وقتی سکوت تنها حرفی است که برای گفتن دارم

چند قطعه

فریاد که از عمر جهان هر نفسی رفت دیدیم کزین جمع پراکنده کسی رفت رفتی و فراموش شدی از دل دنیا چون ناله مرغی کز یاد قفسی رفت                                                   ه.ا.سایه ......................................................................... هرکس قلم دارد بگذارند لای کفنش ولیکن چیز دیگری بنویسد.                                                 صادق هدایت ........................................................................ هیچکس هیچکسی را نشناخت هر که پرورده دست وطنی من منم دور ز دنیای توام تو تویی دور زدنیای منی                                                محمد زهری ........................................................................ ملالت کم دلت خرم و نام روشنت روشن کسی می خوابد و خوابش نمی گیرد کسی از پشت دیوار زمان آواز می خواند پلنگی ماه را با ماده اش در آب می نوشد نگاه شاعر آشفته بی خواب است اما مردمش در خواب...                                                  سپانلو ............................................................... من ظاهر نیستی و هستی دانم من باطن هر فراز و پستی دانم با این همه از دانش خود شرمم باد گر مرتبه ای ورای مستی دانم                                                   خیام