هر چند مال من نشدی
ولی ازت خیلی چیزا یاد گرفتم.خیلی چیزا.
یاد گرفتم به خاطر کسی که دوسش دارم باید دروغ بگم.
یاد گرفتم هیچوقت هیچکس ارزش شکستن غرورمو نداره.
یاد گرفتم تو زندگیم به اون که بفهمم چقدر دوسم داره
هر روز دلشو به بهونه ی بشکنم.
یاد گرفتم گریه های هیچکسو باور نکنم.
یاد گرفتم بهش هیچوقت فرصت جبران ندم.
یاد گرفتم هر روز دم از عاشقی بزنم ولی خودم عاشق نباشم.
یاد گرفتم هر چیزی رو خیلی زودو راحت میشه فراموش کرد
حتی اگه قسمتی از زندگیمون شده باشه.
یاد گرفتم واسه اینکه یکی حرفامو باور کنه باید باورش کنم.
یاد گرفتم توی این دنیا حتی اگه صد نفرو هم داشته باشی
بازم خیلی تنهایی ،خیلی.
خلقت من در جهان یک وصله ناجور بود..........
من که خود راضی به این خلقت نبودم زور بود..........
خلق از من در عذاب و من خود از اخلاق خویش..........
از عذاب خلق و من یارب چه ات منظور بود..........
ای خدا گر من نبودم کائناتت نقص داشت..........
ای فلک گر من نمیزادی اجاقت کور بود..........
آفریدن مردمی را بهر گور اندر عذاب ..........
خدایی هم گر بود از انصاف خدایی دور بود...
امان از چشمای به ظاهر مهربون
امان از سادگیهای دلمون
امان از حرفایی که باورمون شد
امان از معما نه از عشقمون
امان از دستای گرمو دل صاف
امان از اون که مارو اینجوری کرد
امان از حسرت حرفی که نگفتیم
امان چیزایی که گفتیمو گوش نکرد
امان از ما
امان از ما
امان از ما
امان از شعله هایی که خاموش شدن
امان از شبایی که بیدار نشستیم
امان از چشامون که به ستاره بستیم
امان از نامه هایی که پاره کردی
امان از حقیقتی که باور نکردی
امان از شعرایی که گفتیمو نخوندی
امان از اونایی که رفتنو ما که موندیم
امان از ما
امان از ما
امان از ما
همه در گیر یه دردیم هزار بار از عشق توبه کردیم
راهی که رفتیمو بنبست بود فکر کردیم دیگه بر نمی گردیم
اما بازم با یک اشاره دل می بازیم دوباره
امان از سوختنو باز ساختن ولی کار دل دیگه چاره نداره
امان از ما
امان از ما
امان از ما