رو سیاهی

اشک میغلتد بمژگانم زشرم روسیاهی

ای پناه بی پناهان ! مو سپید روسیاهم

بردر بخشایشت اشک پشیمانی فشانم

تا بشویم شاید از اشک پشیمانی گناهم

وای برمن ، با جهانی شرمساری کی توانم –

تا بدرگاهت برآرم نیمه شب دست نیازی ؟

با چنین شرمندگی ها ، کی ز دست من برآید –

تا بجویم چاره ی درد دلی از چاره سازی ؟

خدایا گناهام زیاده ولی تو بزرگتری پس منا ببخش.....آمین

عطر تو خیلی عزیزه ، با توام شاعر بارون

دیگه بیکسی تمومه ، وقتی چشمات روبرومه

گریه کردن روی شونه ات ، آخ هنوزم آرزومه

عطر تو خیلی عزیزه ، با توام شاعر بارون

نگو راهمون درازه ، منو از جاده نترسون

با تو از اول اول ، باتو یک شروع تازه

دست ما ذره به ذره ،شعر پروازو میسازه

دیگه دستات مال من شد، هیشکی باورش نمیشد

واسه چشمایی که شورن ، قصه مون بد قصه ای شد

حالا تو مال من هستی ، این حقیقته نه رویا

نذار اشکاتو ببینن ، پریای ته دریا

دیگه هیشکی نمیتونه، تو رو از دلم بگیره

هر کی بدخواه من و توست ، بذار از قصه بمیره

گاهی

گاه گاهی که دلم می گیرد
 
به تو می اندیشم
خوب در یادم هست
چه شبی بود آن شب!  
تو همان نوگل دیرینه و من
 برگ زردی که فتاده است به خاک
 و من اندر عجب این دیدار که تو بعد از سال ها
 هم چنان زیبایی!
 کاش می دانستی
 که چه کردی با من
 در همان لحظه که لبریز ز شوقت بودم
چشم بر گرداندی
و مرا سوزاندی
 من سراپا همه چشم تو دریغ از یک نگاه
 دل که سرشار ز عشق ،
 چشم من غرق حضور،
 دست هایم بی تاب،
 در خیالم همه تو!
 و تو از سنگ و نگاهت بی رنگ
 آن زمان که به تو روی آوردم
خوب می دانستم
 که چه در سر داری
 لیک و اما که نشد
 تا ز تو دل بکنم
 بارها می دیدم
 بین من و تو فاصله ها بسیار است
 بارها می خواندم
 که دلت در گرو اغیار است نپذیرفتم باز
 چشم به راهت ماندم
پیش پایت چه حقیر می ماندم
قلب پاکم چون فرش
 زیر پایت افتاد
 دست هایم در تب عشق تو هر دم جان داد
 و تو چون کوه یخی همه را خشکاندی
 پشت پایت چه غریب
اشک هایم می ریخت
تارو پودم همه یکباره گسیخت
 من گمان می کردم
 دل تو مال من است
 چه خیالات خوشی!
ولی افسوس و دریغ!
 قاتل جان من است
یاد من باشد اگر باز نگاری دیدم
 نکنم هیچ نگاه
 نکنم باز خطا
دور دل نیز حصاری بکشم
 نغمه ی عشق فراموش کنم
 همه را از دل خود می رانم
 از همه می گذرم
 به جز از عشق تو ای بلبل شیرین سخنم!

ترسم که.....

هیچ اگر سایه پذیرد ما همان سایه هیچیم

ترسم که اشک در غم ما پرده در شود

گویند سنگ لعل شود در مقام صبر

خواهم شدن به میکده گریان و دادخواه

از هر کرانه تیر دعا کرده​ام روان

ای جان حدیث ما بر دلدار بازگو

از کیمیای مهر تو زر گشت روی من

در تنگنای حیرتم از نخوت رقیب

بس نکته غیر حسن بباید که تا کسی

این سرکشی که کنگره کاخ وصل راست

حافظ چو نافه سر زلفش به دست توست

وین راز سر به مهر به عالم سمر شود

آری شود ولیک به خون جگر شود

کز دست غم خلاص من آن جا مگر شود

باشد کز آن میانه یکی کارگر شود

لیکن چنان مگو که صبا را خبر شود

آری به یمن لطف شما خاک زر شود

یا رب مباد آن که گدا معتبر شود

مقبول طبع مردم صاحب نظر شود

سرها بر آستانه او خاک در شود

دم درکش ار نه باد صبا را خبر شود

تمنا

لب دریا برویم
 تور در آب بیندازیم
 وبگیریم طراوت را از آب
 ریگی از روی زمین برداریم
 وزن بودن را احساس کنیم
 بد نگوییم به مهتاب اگر تب داریم

 

تا کی به تمنای وصال تو یگانه
اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه

                                  گه معتکف دیرم و گه ساکن مسجد
                                  یعنی که تو را می طلبم خانه به خانه

حاجی به ره کعبه و من طالب دیدار
او خانه همی جوید و من صاحب خانه

                                   مقصود من از کعبه و بتخانه تویی تو
                                   مقصوده تویی کعبه و بتخانه بهانه

هر در که زدم صاحب آن خانه تویی تو
هر جا که روم پرتو کاشانه تویی نو

                                   هر کس به زبانی صفت حمد تو گوید
                                   بلبل به غزلخوانی و قمری به ترانه

ای تیر غمت را دل عشاق نشانه
جمعی به تو مشغول و تو غائب ز میانه

جمعی به تو مشغول و تو غائب ز میانه                
       جمعی به تو مشغول و تو غائب ز میانه
                                جمعی به تو مشغول و تو غائب ز میانه