گفتنیها کم نیست

گفتنیها کم نیست ، من و تو کم بودیم
خشک و پژمرده ، تا روی زمین خم بودیم
گفتنیها کم نیست ، من و تو کم گفتیم
مثل هذیان دم مرگ ، از آغاز چنین ،‌درهم و برهم گفتیم
دیدنیها کم نیست ، من وتو کم دیدیم
بی سبب از پاییز ، جای میلاد اقاقیها را ،‌پرسیدیم
چیدنیها کم نیست ، من و تو کم چیدیم
وقت گل دادن عشق ، روی دار قالی
بی‌سبب حتی ، پرتاب گل سرخی را ، ترسیدیم
خواندنی‌ها کم نیست ،‌من و تو کم خواندیم
من و تو ساده ترین ،‌شکل سرودن را
در معبر باد ،‌با دهانی بسته واماندیم
من و تو کم بودیم
من و تو ،‌اما در میدانها
اینک اندازه ‌ما می‌خوانیم
ما به اندازه‌ما می‌گوییم ،‌ما به اندازه‌ما می چینیم
‌ما به اندازه‌ما می بوییم ،‌ما به اندازه‌ما می روییم
من و تو کم نه که باید شب بی ‌رحم وگل مریم وبیداری شبنم باشیم
من و تو خم نه و درهم نه وکم نه ،‌که می‌باید ،‌با هم باشیم
من و تو حق داریم در شب این جنبش نبض آدم باشیم
من و تو حق داریم که به اندازه‌ ما هم شده با هم باشیم گفتنیها کم نیست

مجنون

دید مجنون را یکی صحرا نورد

در میان بادیه بنشسته فرد

صفحه اش از خاک وانگشتان قلم

می نویسد نام لیلی دم به دم

گفت : کای مجنون شیدا چیست این ؟

نامه بهر کیست این ؟

گفت : مشق نام لیلی میکنم

خاطر خود را تسلی میکنم

چون میسر نیست با کام او

عشق بازی میکنم با نام او

خدایا

یا ر ب مرا یا ری بده تا خوب آزارش کنم

هجرش دهم زجرش دهم خوارش کنم زارش کنم

از خنده های اتشین وز بوسه های دلنشین صد شعله بر جانش زنم ؛

صد فتنه در کارش کنم

در پیش چشمش ساغری گیرم ز دست دیگری

از رشک آزارش دهم ؛ وز غصه بیمارش کنم

هر شامگه در خانه ای چابکتر از پروانه ای رقصم بر بیگانه ای وز خویش بیزارش کنم

یا رب مرا یا ری بده تا خوب آزارش کنم

تا خوب آزارش کنم

گیسوی خود افشان کنم چشمان خود گریان کنم

 با گونه گون سوگندها ؛ بار دگر یارش کنم

چون یار شد بار دگر ؛ کوشم به آزار دگر ؛

 تا این دل دیوانه را ؛ راضبی به ازارش کنم

یا رب مرا یا ری بده تا خوب آزارش کنم

هجرش دهم زجرش دهم خوارش کنم زارش کن

خلوت دل

ای دل آندم که خراب از می گلگون باشی 

                                                        بی زر وگنج بصد حشمت قارون باشی

در مقامی که صدارت به فقیران بخشند

                                                        چشم دارم که بجاه ازهمه افزون باشی

در ره منزل لیلی که خطرهاست درآن

                                                       شرط اول قدم آنست که مجنون باشی

نقطه عشق نمودم بتو هان سهو مکن

                                                        ورنه چون بنگری از دایره بیرون باشی

کاروان رفت وتو در خواب وبیابان درپیش 

                                              کی روی ره ز که پرسی چه کنی چون باشی 

تاج شاهی طلبی گوهر ذاتی بنمای

                                                  ورنه خود از تخمه جمشیدو فریدون باشی 

ساغری نوش کن وجرعه بر افلاک فشان

                                                        چند و چند از غم ایام جگر خون باشی


                           حافظ از فقر مکن ناله که گر شعر این است 

                           هیچ خوشدل  نپسندد که  تو محزون باشی

گوگوش

  برای خواب معصومانه عشق

                                                    کمک کن بستری ازگل بسازیم

      برای کوچه شب هنگام وحشت

                                                    کمک کن با تن هم  گل بسازیم

     کمک کن سایه بونی از ترانه

                                                    برای   خواب  ابریشم  بسازیم

     کمک  کن  با  کلام  عاشقانه

                                                    برای زخم  شب مرحم  بسازیم

     بذارقسمت کنیم تنهاییمون رو

                                                   میون  سفره ی شب  تو با  من

     بذار  بین  منو تو  دستای  ما                            

                                                   پلی باشه واسه از خود گذشتن

    کمک کن ازمسافرهای عاشق

                                                   سراغ    مهربونی  رو  بگیریم

    کمک کن  تا برای هم بمونیم             
                                                   کمک کن  تا  برای هم  بمیریم