پاییز را دوست دارم چون فصل غم است
غم را دوست دارم چون گواه دل است
دل را دوست دارم چون عشق را به من آموخت
عشق را دوست دارم چون تو را دوست دارم
اشک من خود تو نگه دار
نیا پا یین منو رسوا میکنی
آخه غم تو میون جمعی
چرا تنها منو پیدا میکنی
میشکنی منو با نگاهی پیش مردم
آخه ای چشم سیاه
خون قلب منو هر شب
جای باده توی مینا می کنی
می ریزه رو بالش من
هر شب این اشکای لرزون
بی تو من غمگین و تنها
من پریشون دل پریشون
مستی ام را تا سحر ده
پیمو نه ام می بینه و بس
غنچه های اشکمو
دست غمت میچینه و بس
شاگردی از استادش پرسید: عشق چست؟
استاد در جواب گفت:به گندم زار برو و پر خوشه ترین شاخه را بیاوراما در هنگام عبور از گندم زار، به یاد داشته باش که نمی توانی به عقب برگردی تا خوشه ای بچینی
شاگرد به گندم زار رفت و پس از مدتی طولانی برگشت.استاد پرسید:چه آوردی؟ و شاگرد با حسرت جواب داد:هیچ! هر چه جلو میرفتم، خوشه های پر پشت تر میدیدم و به امید پیدا کردن پرپشت ترین، تا انتهای گندم زار رفتم
استاد گفت: عشق یعنی همین
شاگرد پرسید: پس ازدواج چیست؟
استاد به سخن آمد که:به جنگل برو و بلندترین درخت را بیاور اما به یاد داشته باش که باز هم نمی توانی به عقب برگردی
شاگرد رفت و پس از مدت کوتاهی با درختی برگشت. استاد پرسید که شاگرد را چه شد و او در جواب گفت:به جنگل رفتم و اولین درخت بلندی را که دیدم، انتخاب کردم. ترسیدم که اگر جلو بروم، باز هم دست خالی برگردم
استاد باز گفت:ازدواج هم یعنی همین
شد نغمه خوان مرغ سحر چشمان من مانده به در
قلبم گواهی میدهد که او نمی آید دگر
ای دل کجا رفته
چرا رفته ز من راز خود نهفتهشب تا سحر یکدم ز دست غم دگر چشم من نخفته
تا نوای مرغ سحر بر خیزد
جام صبرم ریزدطاقت از جان من گریزد
به آن امید که از در آیدبه خنده لب گشاید
روی مه بنماید
زندگی یعنی چکیدن همچو شمع از گرمی عشق
زندگی یعنی لطافت گم شدن در نرمی عشقزندگی یعنی دویدن بی امان در وادی عشق
رفتن و آخر رسیدن بر در آبادی عشق
می توان هر لحظه هر جا عاشق و دلداده بودن
پر غرور چون آبشاران بودن اما ساده بودنمی شود اندوه شب را از نگاه صبح فهمید
زایش آینده را در هر خزانی دید و آسود
می توان هر لحظه هر جا
عاشق و دلداده بودن
پر غرور چون آبشاران
بودن اما ساده بودن