به یاد می آوری

عکس با احساس

نازنینم ای...

نازنین ای سمن ای گل هر چمن شمع هر انجمن ای بت عاشقان مه شیرین زبان دلبر نامهربان نظری بر این عاشق زارت فکن بیش از این آتش بر دل زارم نزن از غم هجر یار شده‌ام بی‌قرار مردم از انتظار ای نسیم سحر تو چه داری خبر از من بی بال و پر پیش چشمانت ای صنم گلعزار من بی‌مایه جلوه کنم همچو خار کشته مرا روی تو وان خم ابروی تو من اسیرم در آن حلقه گیسوی تو تا به مژگان سیاه تو نظر کردم بهر صد تیر غمت سینه سپر کردم نازنینا تو چون روح و روان منی سر به پایت نهم گر مژه بر هم زنی بهر تو جان بیفشانم ای جان جانانم

رنگین پوست

وقتی به دنیا اومدم سیاه بودم         وقتی بزرگتر شدم هم سیاه بودم    وقتی میترسم هم سیاهم              وقتی مریضم باز هم سیاهم                     وقتی هم بمیرم باز سیاه خواهم بود                            و تو ای دوست سفید من: وقتی به دنیا آمدی صورتی بودی       وقتی بزرگتر شدی سفید شدی     وقتی میترسی زرد میشی              وقتی مریضی سبز میشی                     وقتی هم بمیری خاکستری میشی                       و تو به من میگی رنگین پوست ؟! این شعر کاندید شعر سال 2005 اثر یک پسر سیاه پوست است .

کاش میشد...

می شود با تو چه آسان حرف زد زیر احساس درختان حرف زد بی ریا، بی پرده پیشت گریه کرد با تو با چشمان گریان حرف زد از غم یک شمعدانی که غریب مانده در اندوه گلدان حرف زد با تو که خوبی از این پس خوب نیست بیش از این در پرده پنهان حرف زد باور بارانی چشم منی با تو باید زیر باران حرف زد

گل...

گل خزان ندیده  بهار نو رسیده کنون که می روی به گلزار خدا تو را نگهدار بود طنین و آوایت کنون به گوشم ای یار پیام من تو بشنو خدا تو را نگهدار دو چشم من به ره باشد در آرزوی دیدار مسافر عزیزم تو هم به یاد من باش جدایی و فراموشی نبینم از تو ای یار