تو نمی توانی

لبهای کبود دخترک

 از بوسه آتشین یار بود

یا سیلی معشوق

قلب کبودم  را یادم انداخت

از سیلی خدا

دخترک عاشق بود یا نه

شععله افروزی بود

برخاکستر جان سوخته ام

لحظه ای گفتم ای خدا!

فقط یک دم بیا و بنشین

یک دم کوتاه

درون این سینه و یک بار هم

تاب سوختن خود را بیازمای

تویی که سوزاندی همه ی عمر عاشقانرا تا بیازمایی!!!

قسم به تواناییت

توان یک دم را هم نداری

تو توانش را نداری

خود را بیازمای...

 

در آنجا بر فراز قله کوه
دو پایم خسته از رنج دویدن
به خود گفتم که در این اوج دیگر
صدایم را خدا خواهد شنیدن

به سوی ابرهای تیره پر زد
نگاه روشن امیدوارم
ز دل فریاد کردم کای خداوند
من او را دوست دارم دوست دارم

صدایم رفت تا اعماق ظلمت
بهم زد خواب شوم اختران را
غبار آلوده و بیتاب کوبید
در زرین قصر آسمان را

ملایک با هزاران دست کوچک
کلون سخت سنگین را کشیدند
ز طوفان صدای بی شکیبم
بخود لرزیده در ابری خزیدند

ستونها همچو ماران پیچ در پیچ
درختان در مه سبزی شناور
صدایم پیکرش را شستشو داد
ز خاک ره درون حوض کوثر

خدا در خواب رویا بار خود بود
به زیر پلکها پنهان نگاهش
صدایم رفت و با اندوه نالید
میان پرده های خوابگاهش

ولی آن پلکهای نقره آلود
دریغا تا سحرگه بسته بودند
سبک چون گوش ماهی های ساحل
بروی دیده اش بنشسته بودند

صدا صد بار نومیدانه برخواست
که عاصی گردد و بر وی بتازد
صدا می خواست تا با پنجه خشم
حریر خواب او را پاره سازد

صدا فریاد میزد از سر درد
بهم کی ریزد این خواب صلایی؟
من اینجا تشنه یک جرعه مهر
تو آنجا خفته بر تخت خدایی؟

مگر چندان تواند اوج گیرد
صدایی دردمند و محنت آلود؟
چو صبح تازه از ره باز آمد
صدایم از صدا دیگر تهی بود

ولی اینجا بسوی آسمانهاست
هنوز این دیده امیدوارم
خدایا این صدا را میشناسی؟
من او را دوست دارم دوست دارم

 

فروغ فرخزاد