محاکمه ی عشق

جلسه محاکمه عشق بود و عقل که قاضی این جلسه بود عشق رو

 

محکوم به تبعید به دورترین نقطه مغز یعنی فراموشی کرد.

 

قلب تقاضای عفو عشق را داشت ولی همه اعضا با اومخالف بودند .

 

قلب شروع کرد به طرفداری از عشق :

 

 

آهای چشم

مگر تو نبودی که هرروز آرزوی دیدن او را داشتی؟

 

 

 ای گوش

مگر تو نبودی که در آرزوی شنیدن صدایش بودی؟

 

و شما پاها

 

که همیشه آماده رفتم به سویش بودید

 

 حالا چرا اینچنین بااو مخالفید؟

 

همه اعضا روی برگرداندند و به نشانه اعتراضجلسه را ترک کردند .

 

 تنها عقل و قلب در جلسه ماندند.

 

 عقلگفت: دیدی ای قلب؟ همه از عشق بیزارنند:

 

ولی من متحیرم باوجودی که عشق از همه بیشتر تو را آزرده

 

چرا هنوز از اوحمایت می کنی ؟

 

 قلب نالید و گفت: من بدون عشق دیگرنخواهم بود

 

وتنها تکه گوشتی هستم که هر ثانیه عمل قبل راتکرار می کند

 

و فقط می توانم با عشق یک قلب واقعی باشم .

 

پس من همیشه از عشق حمایت می کنم