کاش بیایی... از بهار بی نیازم

کرانه خیال تهی

و تاریکی بر پشت شب سوار است

لب هایم را به اندازه                

یک تلخند می گشایم

و به اندازه

یک زیستن نفس می کشم

زندگی نمی تپد

تو نیستی, روزها خسته از رفتن

و چشمها خسته از گشتن

هستی نیست

سایه زمین هم سنگین شده است

خورشید دلسرد از طلوع

غروب را دوست دارد

تو نیستی,

هستی با مرگ همنشین شده

و انتها جاده دلتنگی است

و پرواز جز سقوط نیست

کاش بیایی...

از بهار بی نیازم

برو ای بهار زیبا که من از تو بی نیازم

                         زتو کرده بی نیازم ٬ رخ یار دلنوازم

تو و غنچه های خندان٬ من و خنده های جانان

                        به گل رخش نگه کن ٬ که هم اوست چاره سازم